Naar Graz: Dronken Russen en zure Oostenrijkers

Na een dappere poging te hebben gedaan om zoveel mogelijk eten uit de koelkast op te krijgen, checkte ik uit en vertrok richting het busstation. Ik had echter weinig zin om op de stadsbus te wachten omdat ik bang was dat ik de verkeerde zou nemen, dus nam een taxi. De taxichauffeur vertelde honderduit over Cyprus en liet me vol trots wat Cypriotische popmuziek horen. Aan het einde van de rit kreeg ik zijn telefoonnummer en wilde hij me toevoegen op FaceBook. Ik gaf hem mijn naam, in de wetenschap dat hij me toch niet zou kunnen vinden (niemand kan Raaijmakers spellen ;) ). Toch voelde ik me een beetje raar en vroeg me af of broeder Alberto misschien toch gelijk had…
Na een uitermate vermoeiende busreis van 3 uur kwam ik weer aan in Larnaca en wist zelfs met een bus het vliegveld te bereiken. Omdat ik te gierig was om de vliegveldprijzen voor het eten daar te betalen, bestond mijn lunch uit een kitkat en een flesje frisdrank. Na eveneens wachten en helaas een paar highscores in Candy Chrush Saga te hebben behaald (die een maatstaaf zijn voor mate van verveling), stapte ik op het vliegtuig.
Met mijn waveguides boek op mijn schoot (dat eveneens een maatstaaf is voor mate van verveling) begon ik aan de vliegreis. Mijn buurvrouw, een vriendelijke maar bijzondere Russin gooide echter roet in het eten. Al drinkend van de halve liter sterke drank die ze bij had, vertelde ze over haar leven. Over hoe ze hoog opgeleid was, maar voor haar rijke man thuis bleef, mooi probeerde te zijn en voor hun zoontje zorgde. En hoe diezelfde man er nu een ander gezin op na bleek te houden en deze week verteld had dat hij een andere zoon had bij een andere vrouw. Ik liet het zoontje spelen met mijn tabblet terwijl ik het verhaal aanhoorde en probeerde haar een beetje gerust te stellen. Toen de fles sterke drank op was, bestelde ze twee glazen wijn en twee water bij de stewardessen. Na een glas wijn te hebben gedronken en de andere over mij heen te hebben geknoeid, ging ze toch over op koffie en bestelde twee koppen. Maar het duurde niet lang voordat ze haar roes ging uitslapen, wat misschien toch wel het beste was. Toch was ik erg onder de indruk van haar verhaal en hoop dat ze het een beetje gaat redden de komende tijd.
Eenmaal terug in Wenen snelde ik terug naar het hostel en heb ’s avonds nog een beetje gekletst met een Deense student journalistiek die liftend door Europa trok. Hij tipte dat liften door Oostenrijk niet gemakkelijk is, aangezien de mensen een beetje teruggetrokken zijn. Ik kon ook zijn moed wel bewonderen, want hoe bijzonder is het als je alleen op reis durft te gaan : )!

De volgende dag kon ik proberen hoe dat zou zijn, want ik ging in mijn eentje rondtrekken door Wenen. Ik heb onder andere twee kerken, Karlsplatz en een park bezocht. Belvedere vond ik toch echt te duur, al heb ik wel even in de tuin rond gekeken. Ik eindigde de dag in het kunsthistorisch museum van Wenen, waar ik vijf uur heb rondgehangen en bijna alle schilderijen, artefacten en beelden heb gezien. En ik heb werkelijk waar super veel genoten van deze dag, want ik kon doen en zien wat ik wilde en wanneer ik wilde. En ik denk oprecht dat ik dat vaker ga doen, in mijn eentje op stap. Want het is heerlijk en de moeite waard en je komt ook nog eens grappige mensen tegen.

Na het museum haalde ik mijn spullen op bij het hostel en vertrok richting Graz. In de trein was ik net in gesprek met een Oostenrijkse toen we een meisje hartstochtelijk hoorden huilen. Ze vertelde dat ze net gehoord had dat haar moeder was overleden en haar vader was al dood… De Oostenrijkers in de trein lieten zich van hun beste kant zien en deden alles om haar te troosten. Ik verbaasde me erover dat het ze uiteindelijk, na anderhalf uur, lukte om haar te kalmeren. En ik vond het bovenal een raar gevoel om te zien hoe echt, oprecht verdriet eruit ziet en te weten dat er eigenlijk niets is wat je kunt doen…
Weer in Graz kon ik een tram nemen naar mijn appartement. Onderweg zag ik een oude man, die overduidelijk zijn spullen niet allemaal kon dragen. Ik bood hem hulp aan, maar blijkbaar had ik de zuurste Oostenrijker aller tijden getroffen. Tijdens de scheldtirade die volgde, mopperde de ouwe zeur dat ‘de jeugd van tegenwoordig nooit tijd had om een oude man te helpen.’ Boos over zijn inconsequente en onterechte gemopper liep ik maar snel verder voordat ik de oude man een hartaanval van woede bezorgde. Ik had op een hartelijker welkom in Graz gehoopt, maar je kunt natuurlijk niet alles hebben.
Zondag heb ik heerlijk bijgeslapen en een beetje rondgehangen in mijn kamer. De verveling sloeg wel toe (weer highscores in Candy Chrush Saga), dus ik ben blij als ik morgen weer aan de slag kan bij NXP.