Week 17: All good things...
Blijf op de hoogte en volg Elles
28 September 2013 | Oostenrijk, Graz
De laatste maandag bij NXP begon episch vroeg. Michael liet me al om 7.00 u beginnen om componenten te solderen met een speciaal soldeerstation. Dit duurde de hele dag en toen was ik nog niet eens klaar, want de componenten moesten nog bewerkt worden met een soldeerbout. Daarvoor moet je alles onder de microscoop leggen om de contacten te checken. Ondanks dat ik heel graag in het lab werk, was ik dit tergend langzaam vorderende klusje snel beu. Toen iemand vroeg of hij de microscoop even mocht lenen, pakte ik dit excuus met beide handen aan en maakte ik me dan ook snel uit te voeten om weer aan mijn verslag te kunnen werken.
De striptekencursus was ook gezellig en ik was uiteindelijk erg trots op het resultaat. We moesten een stripverhaal maken over racisme en geweld. Mijn verhaal ging over een oude zeurende man die zo hard vloekt dat zijn woorden monsters worden die hem gewelddadig opeten. Nu maar hopen dat ik hierdoor niet naar een psychiater hoef :p .
De rest van de week ben ik vooral bezig geweest met het nemen van afscheid. De laatste dag bij NXP deelde ik cake uit samen met Stephan-de-informaticastagaire (ja, iedereen heet hier Stefan of Stephan). Omdat ik wat later kwam, had Stephan de cake met slagroom gehaald. Ik had gezegd dat hij naar een Nederlandse traditie een zoete decoratie voor op de cakejes mee moest nemen, smarties of iets dergelijks. Hij kwam vervolgens aanzetten met jellybears, wat dus echt een vreselijke combi was, haha ;) .
Daarnaast had ik een stripverhaal gemaakt over mijn stage in Oostenrijk en die werd gelukkig iets beter ontvangen. Ik had er van alles in verwerkt, onder andere het eten, de bergen afwas die er altijd bij NXP blijven staan en het rommelige lab. Ik was dan ook erg blij dat ze het leuk vonden :) .
Als afscheid van Michael ben ik met hem wezen eten in een restaurant (volgens mijn verbazing niet bij Jaritz, wat zijn vaste stek is) en heb echt anderhalf uur gezellig zitten buurten.
Ook het afscheid van Thomas was mooi. Ik had ook voor hem een tekening gemaakt, die hij tot mijn verbazing wel kon waarderen. Daarnaast hebben we weer een nieuwe weddenschap afgesloten: Of hij vòòr of na maart 2014 zijn thesis af heeft (zijn deadline was 4 weken geleden).
's Avonds heb ik nog afscheid genomen van Robert. Omdat ik mijn fiets niet had kunnen verkopen, had ik er een eenhoornkop op geknutseld en het aan hem cadeau gedaan. Hij was er erg blij mee. Of hij nou voortaan met de fiets naar NXP gaat, is echter nog maar de vraag...
Ik heb gelukkig nog een deel van mijn inboedel kwijt gekund bij Anneliese en Adi-die-een-halve-meter-groter-is. Die laatste was mijn directe buurman geweest de laatste weken en ik ben ook met hem vaak ergens wezen eten of wezen kletsen. Die gozer was echt super groot en moest op straat steeds bukken voor verkeersborden, wat een mooi contrast opleverde.
Om van de rest van mijn huisraad af te komen, heb ik het op de tafel in de huiskamer gelegd met een briefje 'gratis'. De volgende dag was alles weg behalve het schoonmaakmiddel en de servetjes. Tja, Kroatische huisgenoten...
De dag van mijn vertrek ben ik wederom episch vroeg opgestaan om alles bij elkaar te pakken. Mijn koffer had ik de dag van tevoren alleen dicht gekregen omdat Adi erop leunde en met geweld de rits dichtte. Dat had uiteraard niets te maken met het feit dat ik teveel schoenen had aangeschaft tijdens mijn verblijf in Graz...
De rest van de spullen kon ik nèt dragen. Ik was dan ook super blij dat Stefan me naar het station wilde brengen. Op het station heb ik met hem een laatste drankje gedronken en afscheid genomen van een van de tofste mensen die ik in Graz heb ontmoet :'( .
Daarna bracht de trein me naar Salzburg en vervolgens München. In München bleek dat wegens het Oktoberfest de trein lichtelijk te kort was voor het aantal mensen dat mee reisde. Ik had, gierig als ik was, geen zitplaats gereserveerd en zat dus tussen de backpackers in het gangpad voor de wc. Dat was overigens wel heel gezellig. Ik kwam er twee andere elektrotechnici tegen (what are the odds...) waar ik bijna de hele reis mee gekletst heb in het Duits. Ik merk echt hoeveel ik heb geleerd van al dat reizen en ben echt super blij dat ik deze kans heb gehad.
Na een heerlijke maaltijd bij de pizzahut in Düsseldorf ging de reis naar Venlo, waar een conducteur me nog uitlachte en succes wenste met 'deze fantastische dag' omdat ik al 12 uur in de trein zat. Vervolgens kwam ik weer aan in Eindhoven, waar ik met een heel raar gevoel uitstapte. Al die tijd weggeweest en het was niks veranderd... Maar ik was wel veranderd, niet meer gewend aan het platte Nederland, de Hollandse directheid en de gruwelen en schoonheden van de Nederlandse taal.
De komende tijd staan me heel wat ontwenningsverschijnselen, familiebezoeken en mailtjes richting mijn Oostenrijkse matties te wachten. Maar nu eerst: slapen...
De striptekencursus was ook gezellig en ik was uiteindelijk erg trots op het resultaat. We moesten een stripverhaal maken over racisme en geweld. Mijn verhaal ging over een oude zeurende man die zo hard vloekt dat zijn woorden monsters worden die hem gewelddadig opeten. Nu maar hopen dat ik hierdoor niet naar een psychiater hoef :p .
De rest van de week ben ik vooral bezig geweest met het nemen van afscheid. De laatste dag bij NXP deelde ik cake uit samen met Stephan-de-informaticastagaire (ja, iedereen heet hier Stefan of Stephan). Omdat ik wat later kwam, had Stephan de cake met slagroom gehaald. Ik had gezegd dat hij naar een Nederlandse traditie een zoete decoratie voor op de cakejes mee moest nemen, smarties of iets dergelijks. Hij kwam vervolgens aanzetten met jellybears, wat dus echt een vreselijke combi was, haha ;) .
Daarnaast had ik een stripverhaal gemaakt over mijn stage in Oostenrijk en die werd gelukkig iets beter ontvangen. Ik had er van alles in verwerkt, onder andere het eten, de bergen afwas die er altijd bij NXP blijven staan en het rommelige lab. Ik was dan ook erg blij dat ze het leuk vonden :) .
Als afscheid van Michael ben ik met hem wezen eten in een restaurant (volgens mijn verbazing niet bij Jaritz, wat zijn vaste stek is) en heb echt anderhalf uur gezellig zitten buurten.
Ook het afscheid van Thomas was mooi. Ik had ook voor hem een tekening gemaakt, die hij tot mijn verbazing wel kon waarderen. Daarnaast hebben we weer een nieuwe weddenschap afgesloten: Of hij vòòr of na maart 2014 zijn thesis af heeft (zijn deadline was 4 weken geleden).
's Avonds heb ik nog afscheid genomen van Robert. Omdat ik mijn fiets niet had kunnen verkopen, had ik er een eenhoornkop op geknutseld en het aan hem cadeau gedaan. Hij was er erg blij mee. Of hij nou voortaan met de fiets naar NXP gaat, is echter nog maar de vraag...
Ik heb gelukkig nog een deel van mijn inboedel kwijt gekund bij Anneliese en Adi-die-een-halve-meter-groter-is. Die laatste was mijn directe buurman geweest de laatste weken en ik ben ook met hem vaak ergens wezen eten of wezen kletsen. Die gozer was echt super groot en moest op straat steeds bukken voor verkeersborden, wat een mooi contrast opleverde.
Om van de rest van mijn huisraad af te komen, heb ik het op de tafel in de huiskamer gelegd met een briefje 'gratis'. De volgende dag was alles weg behalve het schoonmaakmiddel en de servetjes. Tja, Kroatische huisgenoten...
De dag van mijn vertrek ben ik wederom episch vroeg opgestaan om alles bij elkaar te pakken. Mijn koffer had ik de dag van tevoren alleen dicht gekregen omdat Adi erop leunde en met geweld de rits dichtte. Dat had uiteraard niets te maken met het feit dat ik teveel schoenen had aangeschaft tijdens mijn verblijf in Graz...
De rest van de spullen kon ik nèt dragen. Ik was dan ook super blij dat Stefan me naar het station wilde brengen. Op het station heb ik met hem een laatste drankje gedronken en afscheid genomen van een van de tofste mensen die ik in Graz heb ontmoet :'( .
Daarna bracht de trein me naar Salzburg en vervolgens München. In München bleek dat wegens het Oktoberfest de trein lichtelijk te kort was voor het aantal mensen dat mee reisde. Ik had, gierig als ik was, geen zitplaats gereserveerd en zat dus tussen de backpackers in het gangpad voor de wc. Dat was overigens wel heel gezellig. Ik kwam er twee andere elektrotechnici tegen (what are the odds...) waar ik bijna de hele reis mee gekletst heb in het Duits. Ik merk echt hoeveel ik heb geleerd van al dat reizen en ben echt super blij dat ik deze kans heb gehad.
Na een heerlijke maaltijd bij de pizzahut in Düsseldorf ging de reis naar Venlo, waar een conducteur me nog uitlachte en succes wenste met 'deze fantastische dag' omdat ik al 12 uur in de trein zat. Vervolgens kwam ik weer aan in Eindhoven, waar ik met een heel raar gevoel uitstapte. Al die tijd weggeweest en het was niks veranderd... Maar ik was wel veranderd, niet meer gewend aan het platte Nederland, de Hollandse directheid en de gruwelen en schoonheden van de Nederlandse taal.
De komende tijd staan me heel wat ontwenningsverschijnselen, familiebezoeken en mailtjes richting mijn Oostenrijkse matties te wachten. Maar nu eerst: slapen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
