Weer aan het werk

Ik moest weer aan de slag bij NXP. Het verbaasde me hoeveel zin ik daar toch in had, want meestal heb ik opstartproblemen na vakanties. Maar het werk vorderde prima en ik kreeg genoeg gedaan de hele dag.
In de loop van de dag begon het steeds harder de waaien en er kwam duidelijk een storm opzetten. Tegen het einde van de dag waaide het zo hard dat een nabijgelegen tennisveld wegwaaide. Ik zag de rode wolken voorbij komen vanuit mijn kantoor en er bleef een rode mist hangen rondom het kantoor. Daarna viel de stroom uit, zodat veel collega’s hun biezen pakten en naar huis gingen. Ik werkte echter door met de batterij van mijn laptop. Ik wachtte de bui af, want ik moest met de fiets terug. Toen die bui meer dan een uur bleek te duren, heb ik hem toch maar getrotseerd en ben naar Graz gefietst. De regen viel wel mee, de hoeveelheid puin die op de weg lag niet. Ik heb op een gegeven moment zelfs een omgevallen boom moeten beklimmen met de fiets op mijn rug om thuis te komen.
Woensdag was het afscheid van Takwa, want die zou weer teruggaan naar Tunesië. Ik wist dat de meeste mensen chocolade voor haar zouden kopen, dus deed ik haar een fondueset cadeau om al die chocolade te smelten. Verder was het heel erg gezellig om te dineren met de ‘auslanders’.
Verder kwam ik er achter dat er ook een Belgische jongen bij NXP werkt, Dave.
Na het eten hebben we een tafelvoetbalcompetitie gehouden, waarbij Dave en ik gigantisch werden ingemaakt. Maar natuurlijk lag dat aan het veld en aan het weer :p .
Ik moet zeggen dat ik toch wel een wijntje teveel op had toen ik naar huis ging en Takwa wilde me eigenlijk niet meer laten fietsen, maar ik ben gelukkig veilig thuis gekomen. Het opstaan de volgende dag was wel heel zwaar, want ik was nog zo moe…
Om mezelf te troosten vanwege Takwa’s afscheid kocht ik een reep chocola en begon die op te eten in de kantine. Toen kwam Michelangelo langs en begon me te complimenteren over mijn beeldschone uiterlijk. Ik vroeg hem of hij ook een stukje chocolade wilde en hij zei: “Je denkt toch niet dat ik voor niets complimenten geef ;) ?” En terwijl hij het stukje opat, begon hij weer: “Maar je was toch op dieet, jij? Ik red je juist door zelf die calorieën tot me te nemen! Je moet me dankbaar zijn en… ow, je had de andere helft van de reep al op zie ik.” En terwijl ik hem het laatste stukje gaf, liep hij snel weg en mompelde nog iets over dat hijzelf dik zou worden, haha. Prachtig figuur is het toch : ) .

Verder ben ik er na Takwa’s vertrek meteen aan gaan werken om meer vrienden te maken en meer mensen te leren kennen binnen NXP. Vooral de Italianen vind ik tof vanwege hun brutaliteit en ik ken er inmiddels best een aantal. Vittorio, die bij Thomas in het kantoor zit, is een nieuwe Italiaanse kennis. Telkens als ik iets aan Thomas kom vragen, roept hij: ’Stiekem kom je voor mij, geef maar toe!’. Ik kan dat soort humor wel waarderen ;).
Er is een kleine Italiaanse vrouw die nog sneller praat dan ik (ik heb haar naam dan ook niet goed verstaan). Ook is er een Ierse oudere man die iedereen met zijn grote blauwe ogen heel doordringend aankijkt en weinig zegt. In gedachten noem ik hem ‘The wizard’, want hij lijkt wel een beetje op Gandalf. En al die kleurrijke karakters samen maken het werk toch interessanter :).