Intermezzo: Vakantie op Cyprus week 2

De tweede week op Cyprus begon goed met een jeepsafari. Door het gebergte, de bossen en soms een stukje snelweg werden we het eiland rondgeleid. De eerste stop was bij een wijngaard, waar we een rondleiding kregen en diverse wijnen konden proberen. We lieten ons zes flessen wijn aansmeren en reden door naar de volgende stop: een klooster. Omdat we blote schouders hadden, moesten we een rare paarse mantel aan voordat we het klooster binnen mochten. Die ‘one-size-fits-all-cape’ sleepte bij mij uiteraard over de grond en ik moest moeite doen om niet constant te struikelen. Toen we voor de tweede keer langs de ingang kwamen, werden we echter tegengehouden door een van de bewakers. Ik moest mijn cape weer inleveren want ‘kinderen hoeven hun schouders niet te bedekken’. Grom, gelukkig was het wel een stuk praktischer zonder cape.
Na nog een bezoekje aan de grote zaal te hebben gedaan, die trouwens beeldschoon was, vertrokken we weer. De rest van de dag hebben we een klein dorpje, een waterval en ten slotte Aphrodite’s rots bezocht. We hebben Aphrodite daar echter niet gezien, maar wel even genoten van de zee en het uitzicht.
Dinsdag hebben we weer even over de markt gezworven en gerelaxt langs het zwembad. Ik heb met papa veel gediscussieerd over het oude testament, wat ik lees vanuit wetenschappelijk oogpunt maar waar hij heilig in gelooft. Toch creëerde het voor mij een raar gevoel van verbondenheid dat we een discussie hielden over iets wat alleen wij beiden interessant vonden. Want we zijn toch een beetje gek allebei, papa en ik ;) . Ook hebben we samen naar muziek zitten luisteren op mijn tabblet .
Woensdag hebben we een taxichauffeur gehuurd en zijn naar Nicosia, de verdeelde hoofdstad van Cyprus, gegaan. Onderweg liet onze gids ons ook Limassol zien. Aangezien wij niet wisten waar we heen moesten, reed onze gids ons telkens ergens heen en liet ons dan iets zien. In Limassol wilde hij graag een markt en een grote supermarkt laten zien. Voor de supermarkt kon hij zijns inziens niet snel genoeg een parkeerplaats vinden en propte zijn auto op een gehandicaptenparkeerplaats (‘no problem’). De supermarkt was eigenlijk niet zo heel bijzonder, dus ik vroeg me af waarom hij hier heen wilde.
Daarna gingen we door naar Nicosia, waar we het voetbalstadion bezochten. Daar mochten we van de gids best het gras op lopen (‘no problem’), maar werden door het personeel er al na een halve minuut af gejaagd. Vervolgens bracht de gids ons naar een ander groot winkelcentrum. Toen Maaike eindelijk vroeg waarom hij zo graag naar winkels ging, antwoordde hij: Daar hebben ze ten minste goede airconditioning. Zucht.
Na de lunch gingen we over de grens van Nicosia naar het Turkse gedeelte. Cyprus is namelijk verdeeld in een Europees en een Turks gedeelte. Het Turkse gedeelte wordt echter alleen door Turkije erkend en door de rest van de wereld niet. Tot op de dag van vandaag zijn er daarom wat spanningen tussen de twee helften. Die spanningen kwamen prachtig naar voren langs de grens, waar de uitermate subtiele Turken een heel groot bord hadden staan met ‘De onafhankelijke Turkse staat Noord-Cyprus voor altijd!’. Over de grens was de sfeer inderdaad erg anders, heel moeilijk te beschrijven. Toch was het ook daar erg toeristisch. Na wat te hebben rondgekeken wilde ik een broek (jawel) kopen in een winkeltje langs de grens. Ik weet dat een maatje 36 misschien wat optimistisch was, maar na een broek in maat 36 te hebben gescheurd bij het passen, vervolgens ook een in maat 38 en erachter te zijn gekomen dat er ook al geen knoopjes meer zaten aan de broek in maat 40 was mijn conclusie dat de kwaliteit van de kleding in deze winkel toch uitermate twijfelachtig was . Ik verliet de winkel dus alsnog zonder iets te kopen, maar wel na een spoor van vernielingen te hebben achtergelaten. Weer in het Cypriotische gedeelte doken mama en ik een oude koperen voorwerpenwinkel binnen. Ik kocht er een klein kompasje terwijl het me speet dat Gerry niet in de buurt was, want die had beslist deze winkel leeggekocht. Ik wist zelfs een euro af te dingen. Jeroen en Maaike konden trots op me zijn, want dat zijn echte handelaars die voor de sport overal op afdingen.
De laatste stop was bij de paardenrennen, waar de auto eveneens dubieus geparkeerd werd (‘no problem’). Omdat ik alles een keertje wilde proberen besloot ik toch een keertje geld in te zetten. Mijn tactiek, inzetten op het paard met de mafste naam bleek vruchtbaar: ‘Hostile Takeover’ kwam als eerste over de finish en ik maakte van mijn ingezette €2,- maar liefst €8,80. Toch mooi meegenomen.
De laatste avond hebben we wederom rondgehangen in de haven, waar Maaike en mama hun voeten lieten schoonschrobben door visjes. Verder vierde de slechte Nederlandse humor, die de hele vakantie in de lucht had gehangen, eveneens hoogtij.
Na nog een dagje langs het zwembad te hebben gehangen was het voor de rest weer tijd om te vertrekken. Ik bleef nog een dagje langer omdat de vakantieplanning tussendoor een keer verschoven was. Toen ik na het afscheid naar binnen liep en me bedacht wat ik zou gaan doen met mijn avond, was het eerste dat me opviel dat mama’s bril nog op tafel lag…
Ik ben toch maar even naar de stad gegaan en heb de visjes ook aan mijn voeten laten knabbelen. Daarna was het toch weer tijd om te gaan slapen. Morgen reis ik weer terug naar Wenen, waar ik ook een dagje de toerist ga uithangen.