Intermezzo: Vakantie op Cyprus week 1

Na een rustig half dagje werken bij NXP vertrok ik maandagavond rond 20.20 u naar Wenen. Van daaruit zou ik dinsdagmiddag namelijk naar Cyprus vliegen. De treinreis duurde 2,5 uur en was best wel saai. Ik was dan ook erg blij toen ik op Wien Haubtbahnhof aankwam. Dit bleek, evenals het centraal station van Graz, nog grotendeels onder constructie te zijn. Ik begin nu mijn twijfels te krijgen over de definitie van ‘Haubtbahnhof’, want volgens mij betekent het stiekem toch bouwput.

Na een rustige nacht in een hostel kon ik doorreizen naar de luchthaven van Wenen. Een van mijn collegas had me gewaarschuwd dat het heel duur was om de trein te nemen naar de luchthaven, want hij dacht dat je dan heel veel extra belasting moeten betalen. Daarom had hij de vorige keer maar een taxi à €25,- genomen om er te komen. Mijn studentenkorting bleek de prijs van een enkeltje luchthaven echter te reduceren tot €4,10 (haha, typisch mannen… ;) ).
Na wat tax-free shoppen op de luchthaven, waar ik een echte fles Jagertee voor mijn broer Jeroen op de kop tikte, en drie kwartier vertraging begon de vliegreis. Die heb ik voornamelijk slapend doorgebracht, want ik had in het hostel niet bijzonder goed geslapen.
De vliegreis bracht me naar de stad Larnaca, maar ik moest echter naar Paphos (voor het gemak aan de andere kant van het Eiland gelegen). Dat betekende dat ik met de bus het halve eiland moest rondtoeren tot Limassol en dan de bus naar Paphos moest nemen voordat ik er eindelijk zou zijn. Toen ik op de eerste bus wachtte raakte ik in gesprek met Alberto, een Italiaan die twintig jaar geleden naar Cyprus was gemigreerd. Hij was, naast manusje-van-alles op het vliegveld, ook priester van beroep. Hij vertelde honderduit over zijn geloof, zijn vriendin (Grieks-gereformeerde priesters mogen trouwen) en wat er volgens hem allemaal mis was in de wereld. Verder waarschuwde hij me dat ik vooral niet op de avances van Cyprioten in moest gaan en dat Cyprus helemaal niet zo’n paradijs was als het misschien zou lijken. Ik vond het best een interessant gesprek en ik moet zeggen dat ik best veel respect heb opgedaan voor deze maffe, maar wel goed geïnformeerde man. Aan het einde van de busreis gaf Alberto, die zichzelf inmiddels tot mijn broeder had gepromoveerd, me een lijst van bezienswaardigheden en zijn telefoonnummer voor noodgevallen. Toch aardig van hem, al denk ik niet dat ik het nodig ga hebben.
Na een uur wachten bij het busstation (de bus was op zijn Cyprisch ruim drie kwartier te laat) pakte ik de bus naar Paphos en later een taxi. Ik kwam even na zeven uur aan bij het appartement en had er op dat moment dus een reis van zo’n twaalf uur op zitten (eigenlijk meer dan een dag als je kijkt dat ik de vorige dag rond half zes mijn appartement in Graz verliet).
Ik was dus een beetje chagrijnig, maar wel blij om mijn familie weer te zien. ’s Avonds gingen we lekker uit eten en ik heb echt genoten van de heerlijke Cyprische tapas die we gewoon niet op kregen.
Woensdag hebben we aan zee rondgehangen, donderdag rondgekeken in een fort aan de zee, in oude tempelruïnes met prachtige mozaïeken en in oude tombes en vrijdag op een traditionele (lees:super toeristische)markt. De middagen werden meestal aan het zwembad doorgebracht en ik heb me prima vermaakt met goede lectuur: de Fancy’s van mijn zusje. Die laatstgenoemde zijn erg de moeite waard om te lezen, want je ligt werkelijk in een deuk om de vraag&antwoord rubriek. Enkele hoogtepunten: Een meisje dat vreemd is gegaan met de acht jaar oudere vriend van haar zus en een meisje dat na het zien van ‘Twilight’ vampier wilde worden en vroeg hoe dat moest.
Op zaterdag kwam papa ook naar Cyprus (planningfaal op werk waardoor hij later moest komen). Ik had al diverse weddenschappen afgesloten of hij wel of niet zelf vanuit Amsterdam via Londen naar Cyprus kon komen, maar op wonderbaarlijke wijze is het hem toch gelukt om zichzelf te redden (ondanks dat hij geen Engels spreekt en het hem als digibeet aller tijden veel moeite kost om te smssen om om hulp te vragen).
Om dit heuglijke feit te vieren werd stiekem papa’s en mama’s kamer gedecoreerd met rozen, druiven, frutsels en een flesje wijn. Ook zijn we wezen eten in een leuk restaurantje met een ober die duidelijk de leukste thuis was. Op elke bestelling had hij commentaar en hij haalde constant trucs uit. Op het einde betaalde Jeroen daarom stiekem de helft van het bedrag dat op de rekening stond en zei heel vriendelijk tegen de ober:’Keep the change!’, waarop de ober ‘Thank you!’ riep en vrolijk weghuppelde…om na een paar seconden ineens stil te staan, op zijn hoofd te krabben en terug te sjokken. ‘Nice try!’ lachte hij, en ik zag dat hij de humor wel kon waarderen.
Zondag hebben we een speedboot gehuurd en hebben lekker rondgesnort op de zee. Kapitein Jeroen bleek over uitstekende weg/zeepiraat skills te beschikken en scheurde vrolijk op en neer. Na een stukje zwemmen moesten we echter papa terugbrengen naar de kant, want die landrot had last van zeeziekte (of scheurbuik, wat in zijn geval even plausibel is). We hadden nog een half uurtje de tijd om flink rond te scheuren en met de motor op volle kracht hebben we gekeken of we de boot of onszelf eerder stuk konden krijgen. Die wedstrijd bleef onbeslist en met warrige haren en een voldane grijns op onze gezichten stonden we even later weer op de kant.
’s Avonds hadden we een verrassing voor papa en mama: We hadden een fotograaf gehuurd om foto’s te maken van het gezin aan zee bij zonsondergang. Daarnaast ging ook iedereen apart op de foto en papa met mama, Francis met haar vriend Max en Jeroen met Maaike. Ik was zelf erg blij dat ik niemand bij had, want je zal maar iemand op de gezinsfoto’s hebben staan die later weer wegvalt…
Daarna zijn we weer uit wezen eten in de haven, genietend van de zeelucht, het lekkere eten en de gratis WIFI. Wat kan het leven toch mooi zijn op Cyprus.